اى ستاره هاى منظومه شمسى

دست به دست برسانيد پيغام مرا

وبه ارامى در گوش افتاب بخوانيد

كه دراين سوى زمين

شب يكه تازى ميكند

رد پاى صبح ناكت را

بى شرمانه شب ناك ميكند

وبه او بگوييد

كه در مدار رفتنت

تكه هايى از خود بياويزد

تا ببيند شب در نبودش 

 چشم بينا را

چگونه نابينا ميكند


( جعفرى مرداد ٨٩ )

باد سمت تو
سمت من امروز
يكسان مي وزد
نميدانم از چه توراخاموش
مرا شعله ورمي كند

جعفري مرداد( 89)

طاقت ابر

زانوان ابرهاي اين شهر غريب
طاقت اين همه بار اني كه نميبارد
را نيست
اگر در يك شب ابي رنگ
و در ان جاده كه آنسويش
تونشستي
توده اي مه به تماشاي تونشست
خيالي نيست
اين ابر ابستن نتوانسته ببارد
ودركف اين جاده فرود امده
و زانو زده در
اوج غرورت



( جعفري تابستان ٨٩)