صبرم داده ای

تا بی صبرم کنی ؟

تابم داده ای

که بی تابم کنی ؟

دردم میدهی

تا درمانم کنی؟

نه این رسم خدایی نیست

کمی به خود آی

تا بتوانی خدایی کنی

(جعفری –  2شهریور90 )

نه من
نه تو
ونه هیچ کس دیگر
نخواهد توانست
نگذارد که بشکند
بلورین شیشه غرورک ام
و تکه تکه میشود به پای تو
در شعاع این شکست گاه
آهسته قدم بردار
مباد که زخمی شود پای تو
ازتکه های غرور من

(جعفری - مرداد90)

قصر کاغذی

باورهای نقش بسته بر صورت یخ
وعبورتکه ای ابر از قدمگاه خورشید
بهانه ای شد تا قصر کاغذی ام را
آب باورهایم ببرد.

(جعفری - مرداد 90)

شب امید!

می ستایم انحنای قامت شب را

که رسید پای سحرگاه و بوسید

لب های نیمه جانش را

و سحراز این بوسه شب

جان گرفت و خندید

وسالهاست این سلسله بوسیدنها پابرجاست

وافسوس که چرا صبح به جای شب

لباس امید پوشید.

(جعفری - مرداد 90)

زندگی چند؟

من این زندگی را به زنده هایی میبخشم که نان را به بهای نان آوری و آب را به قیمت آب آوران خورده و به کسانی میبخشم که عشق را با ناخنکی میدزدند و به کسانی میبخشم که به وقت حبس در چاهی به جای چنگ زدن بر ریسمان ناجی ، صورتش را چنگ میزنند .زندگی چند؟ بردارید مال شماها
(جعفری - مرداد 90)